22: Elena /Notka pod rozdziałem

                                                             Miłego czytania!
                                         Rozdział dedykuję wszystkim wytrwałym. :)

- Leon!
Rzucam mu się na szyję i całuję namiętnie.
- Tęskniłam.
- Ja bardziej.- mruczy mi do ucha.
- Dzwoniła twoja mama.
- Tak? Kiedy?
- Dzisiaj rano. Zaprosiła nas jutro na obiad.
- Okej. Ale to dopiero jutro.- mówi po czym klepie mnie w tyłek.
- Mieliśmy zjeść obiad.- mówię pomiędzy pocałunkami.
- Teraz nie mam ochoty na obiad.
Popycha mnie delikatnie na łóżko po czym zawisa nade mną.
- Obiad wystygnie.
- To ci odgrzeję, a teraz nie marudź.





- Leon, odbierz.
Niezadowolony szatyn odsuwa się ode mnie i sięga po telefon z szafki nocnej. Patrzy na wyświetlacz.
- Zaraz wracam.
Ubiera szybko dresy i wychodzi z sypialni. Dziwne. Później go o to wypytam. Ubieram bieliznę i koszulę Leona. Wchodzę do łazienki i patrzę w lustro. Ogarniam fryzurę i schodzę na dół. Leon dalej rozmawia. Ciekawe z kim? Gdy nalewam sobie do szklanki wodę czuję na swoich biodrach ręce Leona.
- Z kim rozmawiałeś?
- Nie ważne.
- Ważne. Ukrywasz coś przede mną?
- Nie.
- To dlaczego mi nie powiesz?!
- Bo to nic takiego. Rozmawiałem z Eleną.
- O czym? Mówiłeś, że z nią nie gadasz. Okłamałeś mnie?
- Nie. Kiedy byłem we Włoszech przemyślałem parę spraw i postanowiłem do końca pozamykać wszystkie sprawy z Eleną. Kiedyś kupiłem udziały w jej firmie. Zadzwoniłem do niej, żeby sprzedać je.
- Czyli koniec waszej przyjaźni?
- Tak. Jesteś ważniejsza.
Złożył na moich ustach słodki pocałunek.
- Nie rozmawiajmy o niej. Proszę.
- No dobrze.- odpowiadam uśmiechnięta.





- I jak?
- Odkupiła ode mnie udziały.
- Już więcej się nie spotkacie?
- Raczej nie.
- Rozmawialiście o udziałach czy o czymś innym?
- Skarbie, czuję się jak na komisariacie.- podchodzi do mnie uśmiechnięty.- Sprzedałem jej udziały, podpisałem potrzebne dokumenty i pożegnaliśmy się ze sobą.
- To wszystko?
- Tak. A co myślałaś?
- Nie, nic.
- Dawno nigdzie razem nie byliśmy. Zapraszam cię dzisiaj na kolację.
- Ale...
Ucisza mnie pocałunkiem. Od razu oddaję pieszczotę. Odsuwamy się od siebie dopiero po dłuższej chwili.
- Elena to dawno zakończony rozdział.
- No dobrze. Idę się szykować.
- Muszę załatwić jedną sprawę w firmie. Będę za godzinę.
- Dobrze.





Nie wierzę! Patrzę jeszcze raz na test, na którym widnieją dwie kreski. Nie mogę być w ciąży! Jeszcze nie teraz. Nie czuję się gotowa. Muszę pójść do lekarza. Nie raz słyszałam, że test może pokazać zły wynik. Na razie nie powiem nic Leonowi. Wiem, że ucieszyłby się, bo chce mieć ze mną dziecko.
- Violetta coś się stało?- usłyszałam zmartwiony głos Leona.
- Nie, nie. Zaraz wychodzę.
Wycieram łzy, poprawiam rozmazany makijaż i wychodzę z pomieszczenia.
- Płakałaś?
- Nie.
- Przecież widzę. Co się dzieje?
- Nic. Wpadło mi coś do oka.
- Nie kłam.
- Nic się nie dzieje.
Wchodzę do kuchni i nalewam sobie do szklanki trochę soku.
- Skarbie. Powiedz co się dzieje.
- Prawdopodobnie jestem w ciąży.
- Naprawdę?
- Muszę pójść upewnić się do lekarza.
- Robiłaś test?
- Tak. Wyszedł pozytywny.
Obejmuje mnie w talii i całuje słodko.
- Cieszyłbym się gdyby okazało to się prawdą.






Wychodzę z gabinetu z uśmiechem na twarzy. Okazało się, że nie jestem w ciąży. Test pokazał zły wynik. Na szczęście. Od dzisiaj będę pilnowała wszystkiego jak oka w głowie. Nie czuje się gotowa na dziecko. W poczekalni siedzi Leona, który na mój widok od razu wstaje.
- I jak?
- Nie jestem w ciąży. Jeszcze nie teraz.
- Szkoda, ale w sumie to nie jest odpowiedni moment. Musimy zacząć planować ślub, ja mam dużo pracy.
- Ślub?
- Tak. Chcę, żebyśmy pobrali się jak najszybciej.
- Oszalałeś.- mówię z uśmiechem na twarzy.
- Na twoim punkcie, owszem.
Trzymając się za ręce idziemy w kierunku sportowego samochodu Leona.






- Dlaczego dowiaduję się jako ostatnia, że była możliwość, iż zostanę ciocią?
- Wolałam się najpierw upewnić.
- A jak Leon zareagował?
- Z początku cieszył się, że jest taka możliwość, ale później uznaliśmy, że to nie jest odpowiedni moment.
- Czemu?
- Mamy dużo pracy, a po za tym zaczyna przygotowania do ślubu.- mówię szczęśliwa.
- Naprawdę?
- Znacie już datę?
- Jeszcze nie. Jutro idziemy do kościoła, żeby ustalić datę.
- Ja chcę pierwsza dostać zaproszenie.
- Oczywiście.
- Może wyskoczymy dzisiaj na drinka?
- Jasne. Tylko jest jeden problem. Leon i Fede.
- Pójdą z nami.





- Nie powinnaś pić tyle alkoholu.
- Od czasu do czasu nie zaszkodzi.- bełkoczę.
Zaczynam odpinać mu koszulę.
- Jesteś pijana.
- Ty tak uważasz.
Wbijam się w jego usta. Mruczy coś pomiędzy pocałunkami i popycha mnie delikatnie na łóżko w naszej sypialni. Kończę odpinanie jego koszuli, która po chwili ląduje na podłodze.


Dzień dobry! Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze jest mimo mojej nieobecności. Przepraszam, przepraszam. Po prostu nie mam ostatnio za dużo czasu. Ciągle sprawdziany, kartkówki, dużo nauki itd. Rozdział na drugim blogu pojawi się jutro albo w środku tygodnia. Powód? Brak czasu. Nawet w weekend. Takie życie. Drugim powodem jest to, że długo czekałam na odpowiednią ilość komentarzy. Na dzisiaj kończę. Do następnego.
Xxx.

Rozdział 23 - 16 komentarzy (nie licząc moich, zajmuję, wrócę itd.)

CZYTASZ=KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ